برای برقراری ارتباط ساکنان شهر اصفهان که در دو طرف رودخانه زایند رود بودند، ایجاد پل هایی بر روی رودخانه مورد نیاز گشت. پل های شهرستان، مارنان، سی و سه پل و خواجو از جمله قدیمی ترین پل های شهر اصفهان هستند که بر روی این رودخانه زیبا ساخته شدند. پل باریک و کم عرضی در خیابان اسماعیل اصفهان رویت می شود که مابین پل خواجو و پل سی و سه پل قرار گرفته است.
در گذشته این بنا در غرب کاخ های هفت دست و آیینه خانه واقع شده بود. این دو کاخ به همراه تعدادی از کاخ های دیگر ، توسط حاکم اصفهان به نام مسعود میرزا ظل السلطان در زمان پادشاهی ناصرالدین شاه ویران گشتند. در برخی کتب از این پل با نام پل سعادت آباد اصفهان یاد شده است. در درازای جوی آبی بر روی ناحیه سنگ تراش وسط پل جریان داشت که به همین خاطر به پل جوبی یا جویی معروف شد. در واقع، بخشی از آب باغ های شمالی از طریق این جوی تأمین می گشت. متاسفانه در حال حاضر این جوی آب پر شده است. البته در زبان عامیانه برخی از مردمان اصفهان به غلط به پل چوبی نیز عنوان می شود. چون در ساختمان این پل چوبی به کار نرفته است.
در زمانی که شاه عباس دوم در اصفهان حکومت می کرد به دلیل علاقه به ساختن بناها، پل جویی را که مورد نیاز برای ارتباط دو منطقه بود دستور به ایجاد آن نمود. پل جویی از لحاظ معماری دارای 21 دهانه طاق جناغی شکل، دو اتاقک و آب برهای مثلثی می باشد. در گذشته و در قسمت میانی پل، برج شش ضلعی قرار داشت که از هر سوی آن چشمه ای جاری بود. با توجه به بلایای روزگار، پل جویی که از سنگ تراشیده شده به دلیل طول زیادو پهنای کم بسیار مقاوم بوده است. در کلیه بدنه و طاق های پل از آجر با ملات گچ استفاده شده و در پایه های آن ملات ساروجی کار شده است.
پل جویی اصفهان تنها برای عبور و مرور مردم ایجاد نگردید، بلکه تنها راه ارتباطی باغ های شمالی و جنوبی زاینده رود نیز به حساب می آمد. هم چنین گاهی اوقات برای گذر خانواده شاه عباس و ملاقاتشان با بزرگان، سفیران نیز استفاده می شد.
منبع : نشاط آوران
