پارک جمشیدیه تهران دارای چهار در ورودی می باشد. بر طبق نظرسنجی های صورت گرفته از مردم، پارک جمشیدیه دومین پارکی می باشد که ساکنان تهرانی به مهمانان غیر تهرانی معرفی می نمایند.
دیوار کوهستانی که در شمالی ترین نقطه شهر تهران قرار گرفته همچون سدی مانع از خروج هوای آلوده شهر می باشد اما در موازات این کوهستان و در خطی مجاور پارک جمشیدیه واقع شده که همچون ریه ای سبز عمل می نماید. در این پارک درختان سرسبزی مشاهده می شود که کار اکسیژن رسانی شمال شهر تهران را آغاز نموده اند.
نام جمشیدیه از نام مالک زمین بوستان به نام مهندس جمشید دولو قاجار گرفته شده است. این فرد از طایفه دولو بود که این طایفه از مشهورترین خانواده های وابسته به قاجار بودند. مهندس جمشید دولو این ملک را به همسر پهلوی دوم بخشید. اگر چه در این ملک قصد بر این بود که برای سالمندان سرایی ساخته شود و از فضای سرشار از آرامش و هوای دلپذیر آن استفاده کنند اما این طرح هیچوقت اجرا نشد و در سال 1356 هجری شمسی به ساخت پارک عمومی و استفاده همگانی تبدیل گشت.
در سال 1374 هجری شمسی 16 هکتار به وسعت پارک جمشیدیه تهران افزوده گشت اما مسئولان در این زمان صلاح دیدند که نام تکه افزوده شده را به پاس زحمات شاعر نامدار فردوسی با این نام مزین شود.
با توجه به تحقیقات زیست شناسان در بوستان جمشیدیه تهران، وجود 60 گونه پرنده در شاخ و برگ درختان را عنوان کرده اند.
در بوستان جمشیدیه کفپوش های سنگی ناهمواری مشاهده می شود که تداعی گر طبیعت بوستان های جنگلی می باشد.
منبع: نشاط آوران
- ۹۵/۰۶/۳۱